Łysieniem plackowatym nazywa się nagle pojawiające się, często szerzące się obwodowo, pojedyncze lub mnogie ogniska wyłysienia na głowie lub innych okolicach ciała, bez cech zaniku niekiedy z niewielkim stanem zapalnym i wyczuwalnym nieznacznym obrzękiem. Chorobę charakteryzują przewlekły lub nawrotowy trudny do przewidzenia przebieg, z okresami nawet wieloletnich remisji i nagłego pojawiania się zmian, a także skłonność do samoistnego odrostu. Jest to schorzenie o podłożu autoimmunologicznym, cel agresji komórek i przeciwciał w mieszku włosowym jest nieznany. W grupie pacjentów z łysieniem plackowatym stwierdza się częstsze występowanie atopii i chorób autoimmunologicznych , takich jak bielactwo, autoimmunologiczne tarczycy, anemia złośliwa, toczeń rumieniowaty układowy (SLE) rzadziej reumatoidalne zapalenie stawów, choroba Addisona. Bezpośrednią przyczyną utraty włosów jest uszkodzenie struktur mieszka przez cytokiny prozapalne uwalniane z komórek gęstego nacieku otaczającego opuszkę włosa. Wynikiem tego jest zahamowanie wzrostu i postępujące ścieńczenie korzenia włosa aż do jego przerwania i wypadnięcia